Η μπαλάντα του κυρ' Μέντιου

Δε λυγάνε τα ξεράδια και πονάνε τα ρημάδια! Κούτσα μια και κούτσα δυο της ζωής το ρημαδιό!

Mεροδούλι, ξενοδούλι! Δέρναν ούλοι: αφέντες, δούλοι, ούλοι: δούλοι, αφεντικό και μ' φήναν νηστικό.

Tα παιδιά, τα καλοπαίδια, παραβγαίνανε στην παίδεια με κοτρόνια στα ψαχνά, φούχτες μύγα στ' αχαμνά!

Aνωχώρι, Κατωχώρι, ανηφόρι, κατηφόρι, και με κάμα και βροχή, ώσπου μου 'βγαινε η ψυχή.
Eίκοσι χρονώ γομάρι σήκωσα όλο το νταμάρι κι' έχτισα, στην εμπασιά του χωριού, την εκκλησιά.

Kαι ζευγάρι με το βόδι(άλλο μπόι κι' άλλο πόδι) όργωνα στα ρέματα τ' αφεντός τα στρέμματα.
Kαι στον πόλεμ' "όλα για όλα"κουβαλούσα πολυβόλα να σκοτώνωνται οι λαοί για τ' αφέντη το φαϊ.

Kαι γι' αυτόνε τον ερίφη εκουβάλησα τη νύφη και την προίκα της βουνό, την τιμή της ουρανό!
Aλλά εμένα σε μια σφήνα μ' έδεναν το Μαη το μήνα στο χωράφι το γυμνό να γκαρίζω, να θρηνώ.

Kι' ο παπάς με την κοιλιά του μ' έπαιρνε για τη δουλειά του και μου μίλαε κουνιστός:"Σε καβάλησε ο Χριστός!

Δούλευε για να στουμπώσει όλ' η Χώρα κι' οι καμπόσοι. Μη ρωτάς το πώς και τί, να ζητάς την αρετή!-Δε βαστάω! Θα πέσω κάπου!-Ντράπου! Τις προγόνοι ντράπου!- Αντραλίζομαι!... Πεινώ!... - Σούτ! θα φας στον ουρανό!"

Kι' έλεα: όταν μιαν ημέρα παρασφίξουνε τα γέρα, θα ξεκουραστώ κι' εγώ, του θεού τ' αβασταγό!

Kι' όταν ένα καλό βράδυ θα τελειώσει μου το λάδικι' αμολήσω την πνοή (ένα πουφ είν' η ζωή),
H ψυχή μου θε να δράμη στη ζεστή αγκαλιά τ' Αβράμη, τ' άσπρα, τ' αχερένια του να φιλάει τα γένια του!

Γέρασα κι' ως δε φελούσα κι' αχαϊρευτος κυλούσα, με πετάξανε μακριά να με φάνε τα θεριά.
Kωλοσούρθηκα και βρίσκω στη σπηλιά τον Αι-Φραγκίσκο: "Χαίρε φως αληθινόν και προστάτη των κτηνών!

Σώσε το γέρο κύρ Μέντη απ' την αδικιά τ' αφέντη, συ που δίδαξες αρνίτον κύρ λύκο να γενή!

Tο σκληρόν αφέντη κάνε από λύκο άνθρωπο κάνε!... "Μα με την κουβέντα αυτή πόρτα μου 'κλεισε κι' αυτί.

Tότενες το μαύρο φίδι το διπλό του το γλωσσί διπίσω από την αστοιβιά βγάζει και κουνάει με βιά:

"Φως ζητάνε τα χαϊβάνιακι' οι ραγιάδες απ' τα ουράνια, μα θεοί κι' όξαποδώ κει δεν είναι παρά δώ.

Aν το δίκιο θες, καλέ μου, με το δίκιο του πολέμου θα το βρης. Οπου ποθεί λευτεριά, παίρνει σπαθί.

Mη χτυπάς τον αδερφό σου- τον αφέντη τον κουφό σου! Και στον ίδρο το δικό γίνε συ τ' αφεντικό.

Χάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο, χάιντε Σύμβολον αιώνιο! Αν ξυπνήσεις, μονομιάς θα 'ρτη ανάποδα ο ντουνιάς.

Kοίτα! Οι άλλοι έχουν κινήσει κι' έχ' η πλάση κοκκινήσει κι' άλλος ήλιος έχει βγησ' άλλη θάλασσ', άλλη γης".

Μάθε παιδί μου γράμματα

Επιλέγεις τι τρως;
Επιλέγεις τι κάνεις;
Επιλέγεις που πας;
Επιλέγεις που ζεις;

Αν ναι τότε ζεις μακριά απ’ την πραγματικότητα.
Γιατί στην πραγματικότητα δεν έχεις επιλογή.

Η επιλογή να κλείσω την τηλεόραση, που πάντα με βομβαρδίζει με σκουπίδια…
Είναι επιλογή;
Ακούμε διαρκώς ψευτοδιανοούμενους να λένε κλείστε την και διαβάστε ένα βιβλίο ή κάντε κάτι άλλο.
Αυτό είναι επιλογή;
Δηλαδή αν δεν σου αρέσει το φαγητό που σου προσφέρουν μπορείς να βγεις βόλτα στο πάρκο; Αυτό θα σου γεμίσει το στομάχι;
Άλλα προσφέρει η τηλεόραση, άλλα το βιβλίο, άλλα το ποδήλατο…

Και για να έρθουμε στο προκείμενο, ποιος μαθητής έχει δικαίωμα επιλογής βιβλίου; ή εκπαιδευτικού; όταν δεν έχει καν το δικαίωμα να επιλέξει γνώση, όταν τον βομβαρδίζουν με ψευδή και άχρηστη γνώση που τον καθυστερεί και τον υποβαθμίζει.
Πως θα έχει κρίση; όταν πληρώνει για δημόσια σχολεία και είναι αναγκασμένος επειδή το σύστημα χωλαίνει, να ξαναπληρώνει και μάλιστα το 1/3 σχεδόν του μισθού του για φροντιστήρια, στα οποία οι εργαζόμενοι είναι οι ίδιοι οι καθηγητές του δημοσίου σχολείου. Πώς μπορούν να διδάσκουν οι ίδιοι άνθρωποι στο φροντιστήριο και όχι στο δημόσιο (δωρεάν) σχολείο.
Μήπως λοιπόν το σύστημα πρέπει να αλλάξει και όχι να μετατραπεί στο …πλήρωνε για να μάθεις.
Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι δεν σπουδάζουμε για να γίνουμε καλοί εργαζόμενοι, δηλαδή (σκάσε και δούλευε μαλάκα…), αλλά για να διευρύνουμαι το πνεύμα και την αντίληψη μας, να αποκτήσουμε παιδεία που θα μας δώσει την δυνατότητα να ζούμε καλύτερα. Χωρίς να είμαστε υποτακτικοί σκλάβοι του χρήματος, έτοιμοι να πηδήξουμε τον εβδομηντάχρονο αφέντη-κο μας για να ανεβούμε λίγο μισθολογικά ή σε τίτλο στην σιχαμερή εταιρία που δουλεύουμε.
Αυτά βέβαια δεν θα τα προσφέρει μια ιδιωτική σχολή κατασκευής υποτακτικών αφεντάτων (βλέπε σκλάβος) . Θα τα προσφέρει η επιλογή σχολής ελευθέρων ιδεών.
Γιατί η γνώση δεν αγοράζεται υπάρχει δωρεάν για όλους μας.
Είναι δικαίωμα μας να αναπνέουμε, να ζούμε, να απολαμβάνουμε. Για ότι αγωνίστηκαν και έδωσαν την ζωή τους κάποιοι, πριν από μας για μας.
Ας επιλέξουμε επιτέλους να διαλύσουμε τα κακώς κείμενα του σάπιου συστήματος και όχι να δεχόμαστε χωρίς σκέψη και με σκυμμένο κεφάλι το επόμενο σάπιο που μας πασάρουν.


Άντε θύμα, άντε ψώνιο άντε σύμβολο αιώνιο αν ξυπνήσεις , μονομιάς θάρθει ανάποδα ο ντουνιάς.
(Η Μπαλάντα του Κυρ Μέντιου).
Κ. Βάρναλης

IMPERIALISM ART

coming soon...

Ποτέ η τέχνη δεν έχει όρια ειδικά όταν πρόκειται για λεφτά…
Και μιλάμε για πολλά λεφτά.
Άλλωστε η διαφήμιση -συνεπώς κέρδος, ευνοεί την έκφραση του κάθε καλλιτέχνη (καπιταλιστή) να αποδώσει τα μέγιστα, χωρίς να τον περιορίζει και να τον περιθωριοποιεί. Εξάλλου τα παραδείγματα γύρω μας πολλά έχουμε πλημμυρίσει από ποιότητα.
Στην μουσική; στον κινηματογράφο; στην ενημέρωση; στην διασκέδαση; Στην εκπαίδευση; Από που να το πιάσεις και που να το αφήσεις, ΤΡΕΛΗ ποιότης.

Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να κάτσουμε ήσυχα και να την απολαύσουμε.

ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΓΕΡΑΚΙ (SEATTLE)

Πώς μπορείτε να αγοράσετε ή να πουλήσετε τον ουρανό, τη θέρμη της γης;
Η ιδέα είναι παράξενη για εμάς.
Αν δεν κατέχουμε τη φρεσκάδα του αέρα και το στραφτάλισμα του νερού, πώς μπορείτε να τα αγοράσετε;
Κάθε κομμάτι αυτής της γης είναι ιερό για το λαό μου.
Κάθε πευκοβελόνα που λάμπει, κάθε αμμουδιά, κάθε πούσι στα σκοτεινά δάση, κάθε έντομο είναι ιερό στη μνήμη και την εμπειρία του λαού μου.
Ο χυμός που κυλάει μέσα στα δέντρα μεταφέρει τις μνήμες του ερυθρού ανθρώπου.
Είμαστε κομμάτι της γης και η γη είναι κομμάτι μας. Τα μυρωμένα λουλούδια είναι οι αδερφές μας! Το ελάφι, το άλογο, ο μεγάλος αετός – αυτά είναι τ’ αδέρφια μας.
Τα βράχια των λόφων, οι χυμοί στα λιβάδια, η ζεστασιά του πόνι και του ανθρώπου – όλα ανήκουν στην ίδια οικογένεια.
Όταν λοιπόν ο μεγάλος αρχηγός της Washington μας στέλνει μήνυμα ότι επιθυμεί ν’ αγοράσει τη γη μας, ζητάει πολλά. Γιατί αυτή η γη είναι ιερή για μας.
Το λαμπερό νερό που τρέχει στα ρυάκια και τους ποταμούς δεν είναι απλώς νερό, είναι το αίμα των προγόνων μας.
Το μουρμούρισμα του νερού είναι η φωνή του πατέρα του πατέρα μου…
Ξέρουμε ότι ο λευκός άνθρωπος δεν καταλαβαίνει τους τρόπους μας. Ένα κομμάτι γης είναι ίδιο γι’ αυτόν με οποιοδήποτε άλλο, γιατί είναι ένας ξένος που έρχεται μες τη νύχτα και παίρνει από τη γη ό,τι χρειάζεται.
Η γη δεν είναι αδερφός του, αλλά εχθρός το, και όταν την κατακτάει πάει παρακάτω.
Αφήνει πίσω του τους τάφους του πατέρα του και δεν νοιάζεται. Απαγάγει τη γη από τα παιδιά της και δεν νοιάζεται.
Ο τάφος του πατέρα του, η γενέθλια γη των παιδιών του, ξεχνιούνται. Συμπεριφέρεται στη γη και τον ουρανό σαν να ‘ναι πρόβατα ή χάντρες.
Η απληστία του θα καταβροχθίσει τη γη και θα καταβροχθίσει τη γη και θα αφήσει πίσω της μια έρημο.

Δεν ξέρω. Οι τρόποι μας είναι διαφορετικοί από τους δικούς σας.

Η όψη των πόλεων σας πονάει τα μάτια του ερυθρού ανθρώπου. Αλλά ίσως αυτό συμβαίνει γιατί ο ερυθρός άνθρωπος είναι άγριος και δεν καταλαβαίνει. Δεν υπάρχει ήσυχο μέρος στις πόλεις του λευκού ανθρώπου. Κανένα μέρος για ν’ ακούσεις το ξετύλιγμα των φύλλων την άνοιξη ή το θροίσμα από τα φτερά του εντόμου.
Και πού υπάρχει η ζωή; όταν ο άνθρωπος δεν μπορεί ν’ ακούσει τη μοναχική κραυγή του νυχτοπάτη ή τις κουβέντες που ανοίγουν τα βατράχια γύρω από τη λίμνη τη νύχτα; Είμαι ερυθρόδερμος και δεν καταλαβαίνω.
Ο Ινδιάνος προτιμάει τον απαλό ήχο του αγέρα όταν χτυπάει στο πρόσωπο της λίμνης και τη μυρωδιά του ίδιου του αγέρα, καθαρισμένου από μια μεσημεριάτικη μπόρα ή αρωματισμένου από τις κουκουναριές.
Ο αέρας είναι πολύτιμος στον ερυθρό άνθρωπο, γιατί όλα τα πράγματα μοιράζονται την ίδια ανάσα – το θηρίο, το δέντρο, ο άνθρωπος, όλα μοιράζονται την ίδια αναπνοή.
Και οι λευκοί θα χαθούν! Ισως πιο σύντομα από τις άλλες φυλές. Μολύνετε το κρεβάτι σας και θα πνιγείτε μια νύχτα από τα ίδια τα σκουπίδια σας. Αλλά μες στην έκλειψή σας θα λάμπετε όλο φως, φλογισμένοι από τη δύναμη του θεού που σας έφερε σ’ αυτή τη γη και από κάποια ανεξήγητη βουλή σας έδωσε εξουσία πάνω στον ερυθρό άνθρωπο και τη γη του.
Αυτό το πεπρωμένο είναι μυστήριο για μας, γιατί δεν καταλαβαίνουμε το λόγο για τον οποίο έπρεπε όλοι οι βούβαλοι να εξολοθρευτούν, τα άγρια άλογα να δαμαστούν, οι πιο κρυφές γωνιές του δάσους να γεμίσουν από τη μυρωδιά πολλών ανθρώπων και οι ανθισμένοι λόφοι να λερωθούν από καλώδια που μιλούν.
Πού είναι ο θάμνος; Εφυγε!
Πού είναι ο αετός; Εφυγε!
Το τέλος της ζωής και η αρχή της επιβίωσης.

Από το γράμμα του αρχηγού Seattle (Κόκκινο Γεράκι) προς τον Πρόεδρο Washinghton